Een tropisch eiland en levens gered!

Vorige week woensdag stond onze 3-daagse trip naar Banda Island op de planning. Banda Island is een van de vele eilanden in het Victoriameer. Om op Banda Island te komen moet je eerst een boottocht van ongeveer 2,5 uur afleggen. Aanlegsteigers kennen ze hier niet, dus we werden als baby’tjes de boot in getild. Toen we gesetteld waren in de boot, viel ons op dat er een gat zo groot als een twee-euro munt in de boot zat. Deze was heel provisorisch gerepareerd: er was een stuk katoen in gepropt. Volgens de kapitein was het geen probleem, dus vertrokken we. De boottocht begon rustig, maar al gauw stak er een flinke wind op en begon de boot keihard op het water te klappen door de hoge golven. Door het geklap van de boot sprong het stukje katoen steeds uit het gat, waardoor het water de boot in gutste. Nog steeds was de kapitein niet ongerust, want het water dat erin gutste, werd er wel weer uitgeschept. Uiteindelijk heeft Frank (de coördinator van de organisatie) besloten om het gat maar dicht te drukken met z’n voet. Wij zaten ondertussen niet meer zo heel lekker en waren opgelucht dat we veilig aan land kwamen.

Met nog zwabberbenen van de boottocht stapten we het eiland op. Banda Island is een heel klein eilandje, in ongeveer een kwartier loop je door de jungle naar de andere kant van het eiland. We sliepen in tentjes aan de oever van het meer en konden overdag lekker relaxen in de hangmatten, volleyballen, spelletjes spelen, waterskiën, zonnebaden op het strand en zwemmen in het meer. Mij (Franka) is dat prima gelukt, maar Larissa voelde zich vanaf woensdag al niet goed en heeft eigenlijk drie dagen alleen maar in de tent gelegen. We hebben nog tevergeefs geprobeerd om een malaria-zelftest te doen bij Larissa, maar de naald om een vingerprik mee te doen was te bot dus nadat ik vijf keer in haar vingers had geprikt lieten we het maar voor wat het was.

Vrijdag was onze trip naar Banda Island alweer voorbij, en moesten we met de boot terug. De heenweg verliep iets rustiger dan de terugweg, maar we werden alsnog flink heen en weer gegooid. Larissa was nog steeds ziek en we hadden besloten om de volgende dag naar de kliniek te gaan, om haar even te laten checken. Zaterdag leek het gelukkig alweer beter te gaan en zijn we niet naar de kliniek geweest. Ik (Franka) ben met Frank en Sandra (mede-vrijwilligster) naar het zwembad geweest in een resort en daar hebben we de hele dag lekker liggen zonnen en af en toe een baantje getrokken. Een heerlijk rustig dagje gehad dus.

Zaterdagnacht bleek het toch weer niet zo goed te gaan met Larissa, dus we zijn zondag naar de kliniek gegaan met haar. Daar bleek uit een aantal testen dat ze een Salmonella vergiftiging had opgelopen. Ze heeft antibiotica meegekregen en ondertussen loopt ze er gelukkig weer helemaal gezond bij.

Vandaag was onze laatste dag in het ziekenhuis en hebben we iets heel bijzonders mogen doen. Sommigen van jullie weten het misschien al, maar voor degenen die het nog niet weten zullen we het nog even vertellen. Voordat we onze reis begonnen hebben we een hele grote donatie gekregen van de kringloopwinkel Muttathara in Castricum. Ook familieleden hebben geld aan ons meegegeven voor het ziekenhuis. Uiteindelijk hebben we een bedrag van meer dan 1200 euro mogen doneren aan het ziekenhuis. We hebben samen met het ziekenhuis overlegd wat ze met dit bedrag zouden gaan doen en besloten om het te gebruiken om de tweede operatiekamer voor keizersnedes in werking te gaan zetten. Voor deze operatiekamer waren nog een aantal dingen nodig, onder andere een trolley om de steriele instrumenten op te leggen en een afzuigmachine voor bloed en vocht (ja, een beetje vies, maar wel echt nodig). Dankzij de donatie hebben we dit allebei aan kunnen schaffen en kan de tweede operatiekamer vanaf heden in gebruik genomen worden. We hebben tijdens onze dagen op de verloskamers met eigen ogen gezien dat deze extra operatiekamer echt hard nodig was, want soms waren er drie spoed keizersnedes tegelijkertijd en dan moest de laatste moeder soms wel 3 uur wachten voordat ze eindelijk geopereerd kon worden. Dit is zowel voor de moeder als voor de baby levensgevaarlijk, dus we zijn echt heel erg blij dat we van onze donatie zoiets moois hebben aan kunnen schaffen. Vandaag hebben we zelf de gloednieuwe afzuigmachine uit de doos gehaald en we zijn er als bewijs even mee op de foto geweest (zie Facebook). We willen namens ons en namens het ziekenhuis onze familieleden en Muttathara heel erg hartelijk bedanken voor hun bijdrage.

Dan was dit alweer de laatste blog van ons avontuur. We hebben echt een onvergetelijke tijd gehad hier in Oeganda: veel lieve mensen ontmoet, spannende dingen beleefd, ontzettend veel geleerd en super veel lol gehad samen. We vinden het heel jammer dat we deze periode nu achter ons moeten laten, maar we zijn ook blij om straks onze vrienden, familie en collega’s weer te kunnen zien. Morgenmiddag om 16 uur vliegen we weer naar huis en woensdag 31 augustus landen we om 13:15 op Schiphol (zwaai even als we over vliegen!).

Heel erg bedankt voor het meelezen en jullie leuke en lieve reacties op onze blog

Liefs,

Larissa en Franka

Rubaga Hospital Zoo

Het is ondertussen alweer veel te lang geleden dat we een update hebben geschreven op onze blog, sorry daarvoor. Voor deze blog beginnen we bij vorige week maandag: toen zijn we begonnen op een nieuwe afdeling in het ziekenhuis, namelijk Public Health. De afdeling Public Health is een hele grote afdeling, waar onder andere de vaccinaties en de checkups van HIV- en tuberculosepatiënten wordt gedaan en de afdeling zorgt ook voor outreaches. Bij een outreach gaan een aantal zusters en vrijwilligers van het ziekenhuis naar armere buitenwijken van de stad met een mobiele kliniek. Vorige week mochten wij drie keer mee op outreach. Tijdens de outreaches waren wij verantwoordelijk voor de checkups van alle patiënten (ongeveer 50 per dag), dat houdt in: bloeddruk, temperatuur, voedingsstatus, lengte en gewicht. Gedurende zo'n dag komen ontzettend veel verschillende patiënten langs: van baby's tot bejaarden, geen koorts/wel koorts, torenhoge bloeddrukken en hele lage bloeddrukken, patiënten met zwaar ondergewicht, maar ook genoeg met zwaar overgewicht. Dit maakte het heel leuk en gevarieerd werk om te doen. Wat voor veel hilariteit zorgde bij de checkups was het opschrijven van de voor- en achternamen van de patiënten: wat voor de Ugandesen een doodgewone naam was, leek voor ons wel Chinees. Na de eerste outreach hadden we wat meer ervaring met de vreemde Ugandese namen en ging het ons gelukkig wat gemakkelijker af.

Tijdens onze laatste outreach van afgelopen vrijdag kwamen we erachter dat als wij er niet waren, dat de bloeddruk van de patiënten niet gemeten werd tijdens de checkups, omdat de vrijwilligers niet wisten hoe dat moest. We hebben meteen besloten om een aantal vrijwilligers apart te nemen en les te geven in bloeddruk opmeten en verteld wat wel en geen normale bloeddruk was. Ze vonden het ontzettend leuk om iets nieuws te leren en ze pikten het snel op. Al snel kwamen alle collega’s naar hen toe om hun bloeddruk te laten meten. We hopen dat we een heel klein verschil hebben kunnen maken op deze manier.

Afgelopen weekend hebben we op zondag gemountainbiket op één van de eilanden in het Victoriameer. De tocht was ongeveer 30 kilometer. Dat doen we even als echte Hollanders, dachten we… Niet rekening houdend met een temperatuur van 35 graden, volle zon en constant heuvel op en af. De tocht was echt ontzettend zwaar en we zijn heel onsportief regelmatig met de fiets aan de hand de bergen opgelopen in plaats van gefietst. We kwamen helemaal afgepeigerd thuis, maar ook wel een beetje trots dat het gelukt was. Nu zijn we nog aan het nagenieten van de spierpijn, haha.

De afgelopen twee dagen (maandag en dinsdag) hebben we op de kinderafdeling meegelopen. Er was voor ons niet heel veel te doen wat betreft verzorging van de kinderen, want dat deden de ouders natuurlijk allemaal zelf. Dus wij hebben ons meer gericht op spelen met de kindjes. We hadden kralen mee om sieraden mee te maken, knutselpapier, potloden, kleurplaatjes en knuffels. We hebben samen met een kindje een dierentuin van origami-figuurtjes gemaakt en vervolgens één voor één een aantal kindjes van de afdeling meegenomen naar de ‘Rubaga Hospital Zoo’. Ook de zusters kwamen even om de hoek spieken en die wisten niet wat ze meemaakten, want normaal hebben de kindjes niets om mee te spelen en kunnen ze alleen op bed liggen de hele dag. We hebben er zelf in ieder geval veel plezier aan beleefd en hopelijk de kindjes op de afdeling ook.

En nu is het voor ons alweer weekend. Morgen reizen we af naar ‘Banda Island’, een van de eilanden in het Victoriameer, om nog even lekker te ontspannen voordat we weer terug gaan naar huis. Aanstaande maandag mogen we onze donatie aan het ziekenhuis overhandigen. We zullen in een andere blog bekend maken wat we hebben aangeschaft voor het ziekenhuis.

Weer heel erg bedankt voor het lezen en we vinden het leuk als je een reactie achterlaat!

Bye!

Larissa en Franka

Rubaga Hospital Zoo

Het is ondertussen alweer veel te lang geleden dat we een update hebben geschreven op onze blog, sorry daarvoor. Voor deze blog beginnen we bij vorige week maandag: toen zijn we begonnen op een nieuwe afdeling in het ziekenhuis, namelijk Public Health. De afdeling Public Health is een hele grote afdeling, waar onder andere de vaccinaties en de checkups van HIV- en tuberculosepatiënten wordt gedaan en de afdeling zorgt ook voor outreaches. Bij een outreach gaan een aantal zusters en vrijwilligers van het ziekenhuis naar armere buitenwijken van de stad met een mobiele kliniek. Vorige week mochten wij drie keer mee op outreach. Tijdens de outreaches waren wij verantwoordelijk voor de checkups van alle patiënten (ongeveer 50 per dag), dat houdt in: bloeddruk, temperatuur, voedingsstatus, lengte en gewicht. Gedurende zo'n dag komen ontzettend veel verschillende patiënten langs: van baby's tot bejaarden, geen koorts/wel koorts, torenhoge bloeddrukken en hele lage bloeddrukken, patiënten met zwaar ondergewicht, maar ook genoeg met zwaar overgewicht. Dit maakte het heel leuk en gevarieerd werk om te doen. Wat voor veel hilariteit zorgde bij de checkups was het opschrijven van de voor- en achternamen van de patiënten: wat voor de Ugandesen een doodgewone naam was, leek voor ons wel Chinees. Na de eerste outreach hadden we wat meer ervaring met de vreemde Ugandese namen en ging het ons gelukkig wat gemakkelijker af.

Tijdens onze laatste outreach van afgelopen vrijdag kwamen we erachter dat als wij er niet waren, dat de bloeddruk van de patiënten niet gemeten werd tijdens de checkups, omdat de vrijwilligers niet wisten hoe dat moest. We hebben meteen besloten om een aantal vrijwilligers apart te nemen en les te geven in bloeddruk opmeten en verteld wat wel en geen normale bloeddruk was. Ze vonden het ontzettend leuk om iets nieuws te leren en ze pikten het snel op. Al snel kwamen alle collega’s naar hen toe om hun bloeddruk te laten meten. We hopen dat we een heel klein verschil hebben kunnen maken op deze manier.

Afgelopen weekend hebben we op zondag gemountainbiket op één van de eilanden in het Victoriameer. De tocht was ongeveer 30 kilometer. Dat doen we even als echte Hollanders, dachten we… Niet rekening houdend met een temperatuur van 35 graden, volle zon en constant heuvel op en af. De tocht was echt ontzettend zwaar en we zijn heel onsportief regelmatig met de fiets aan de hand de bergen opgelopen in plaats van gefietst. We kwamen helemaal afgepeigerd thuis, maar ook wel een beetje trots dat het gelukt was. Nu zijn we nog aan het nagenieten van de spierpijn, haha.

De afgelopen twee dagen (maandag en dinsdag) hebben we op de kinderafdeling meegelopen. Er was voor ons niet heel veel te doen wat betreft verzorging van de kinderen, want dat deden de ouders natuurlijk allemaal zelf. Dus wij hebben ons meer gericht op spelen met de kindjes. We hadden kralen mee om sieraden mee te maken, knutselpapier, potloden, kleurplaatjes en knuffels. We hebben samen met een kindje een dierentuin van origami-figuurtjes gemaakt en vervolgens één voor één een aantal kindjes van de afdeling meegenomen naar de ‘Rubaga Hospital Zoo’. Ook de zusters kwamen even om de hoek spieken en die wisten niet wat ze meemaakten, want normaal hebben de kindjes niets om mee te spelen en kunnen ze alleen op bed liggen de hele dag. We hebben er zelf in ieder geval veel plezier aan beleefd en hopelijk de kindjes op de afdeling ook.

En nu is het voor ons alweer weekend. Morgen reizen we af naar ‘Banda Island’, een van de eilanden in het Victoriameer, om nog even lekker te ontspannen voordat we weer terug gaan naar huis. Aanstaande maandag mogen we onze donatie aan het ziekenhuis overhandigen. We zullen in een andere blog bekend maken wat we hebben aangeschaft voor het ziekenhuis.

Weer heel erg bedankt voor het lezen en we vinden het leuk als je een reactie achterlaat!

Bye!

Larissa en Franka

Beestenboel op safari

Vrijdagmorgen om 7 uur ging onze wekker af: tijd voor de safari! Lekker op z’n Afrikaans kwam onze chauffeur Paul om half 10 aan in plaats van 8 uur, maar gelukkig zijn we al ingeburgerd in de Afrikaanse tijden, dus het was niet zo erg. Met z’n negenen vertrokken we richting National Park Murchison Falls, maar eerst nog een tussenstop onderweg. Niet zomaar een, want we gingen neushoorns spotten. Natuurlijk eerst nog even het je-kan-zelfs-doodgaan-hier-formulier ondertekenen. We moesten door een prachtig natuurgebied met gras tot aan onze oksels op zoek naar de neushoorns. Na ongeveer een half uur struinen en de bosjes in turen uit angst voor een slang of een ander griezelig beest, waren daar de neushoorns. Moeder en baby neushoorn lagen heerlijk uit te rusten in de schaduw van de bosjes. Toen vader opstond was het even spannend en renden we richting de bomen, terwijl de gids de angstige groep blanken hartelijk uitlachte. Het was echt fantastisch om deze reusachtige beesten van nog geen vijf meter afstand te zien en dit was nog maar het begin van onze safari.

Tegen het einde van de middag kwamen we aan in ons eerste ‘hotel’: we sliepen in kleine ronde hutjes met een rieten dak (banda’s). Binnen stonden drie bedden met een klamboe en een tafeltje. We waren er niet helemaal gerust op dat de klamboes deden wat ze moesten doen, want voor het slapengaan hebben we nog even een grote zwarte tor uit Larissa’s bed moeten halen. Al met al toch prima geslapen in onze banda.

Wederom ging de wekker zaterdag heel vroeg, want we hadden een druk programma. Vandaag gingen we de ‘echte’ safari doen: we zijn bovenop het dak van het busje gaan zitten en met de wind door onze haren door de prachtige savanne van National park Murchison Falls gereden. We hebben echt ongelooflijk veel wilde dieren gezien: olifanten, waterbokken, gazelles, antilopen, giraffes, bavianen, wrattenzwijnen, zeearenden, oribi’s, buffels. Erg bijzonder waren de Grey Crowned Cranes (grijze kroonkraanvogels), dit zijn de vogels die op de Oegandese vlag staan (ze staan ook op de foto bovenaan onze blog).

Na de gamedrive, zoals dat heet, zijn we gaan lunchen en vervolgens was het tijd voor de safari boottocht over de Nijl. We hebben tijdens de boottocht veel vogels gezien, maar ook nijlpaarden en krokodillen om de safari compleet te maken. Met het bootje zijn we afgezet bij het begin van een wandelpad richting de Murchison Falls. We moesten een uur lang in 35 graden naar boven wandelen, maar het was het dubbel en dwars waard. We hadden een prachtig uitzicht bovenaan de watervallen.

Moe maar voldaan zijn we naar ons tweede ‘hotel’ gebracht. Op het terrein van het hotel stonden tenten en kleine huisjes waarin geslapen kon worden. Voordat de zon onder ging werden we geïnstrueerd over wat we moesten doen als we in het donker op het terrein nijlpaarden tegen zouden komen: altijd met een zaklamp lopen, niet te dichtbij komen en foto’s maken mocht. We hoopten de adviezen niet nodig te hebben, want een nijlpaard is een van de dodelijkste dieren in Afrika. Gelukkig zijn we veilig van het toiletgebouw naar het huisje gekomen en heerlijk in slaap gedommeld na onze drukke dag. Tot we om drie uur ’s nachts opgeschrikt werden van een heel hard graasgeluid. De huisjes hadden geen glazen in de ramen, maar slechts een hor, dus alle geluiden waren van buiten waren goed te horen. Ik (Franka) ging rechtop in mijn bed zitten om door het raampje te kijken. En daar stond ‘ie op 50 centimeter van mij af: een gigantisch nijlpaard, die lekker de grassprietjes naast ons huisje naar binnen aan het werken was. Dag slaap! We moesten er allebei spontaan van plassen, dus dat werd een tocht langs het nijlpaard naar het toiletgebouw. Onderweg nog bibberend wat foto’s genomen van onze campinggast en snel weer in bed gekropen.

De volgende ochtend vertrokken we, alweer véél te vroeg, naar het regenwoud voor de chimpansee-trekking. Kledingvoorschriften: lange broek, hoge sokken, goede schoenen, een regenjas aan en Deet opsmeren. Met onze gids Steve voorop gingen we door de smalle paadjes op zoek naar de chimpansees. Na een klein uurtje rondstruinen stuitte we op een groep van ongeveer vijftien chimpansees (inclusief twee baby’s!) die gezellig in de bomen aan het rondhangen waren. Zij keken net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen, maar we mochten van de gids niet pal onder de chimps gaan staan, want dan konden ze wel eens expres bovenop ons gaan plassen. Dit advies volgden we keurig op, zonder er rekening mee te houden dat er wel gewoon chimpansee-poep op de grond lag: jammer voor Larissa’s schoenen.

Deze drie dagen waren echt dagen met een gouden randje en het was elke euro die we eraan hebben besteed dubbel en dwars waard. We hopen dat jullie de blog niet te lang vonden, maar we hebben gewoon zoveel dingen meegemaakt die we graag met jullie willen delen. Het foto’s uploaden hebben we ondertussen een beetje opgegeven, want het is al bijna onmogelijk om alleen de blog te plaatsen. Dus kom gezellig een keertje langs als we over twee weken weer thuis zijn, dan laten we met plezier alle foto’s zien! Weer heel erg bedankt voor het lezen en tot gauw!

Liefs,

Larissa en Franka

This Is Africa (TIA)

Door Franka:

Hallo allemaal! Het is alweer een tijdje geleden dat we van ons hebben laten horen via de blog. Ons excuus: this is Africa (TIA). Net als we tijd en zin hebben om een blogupdate te schrijven zitten we zonder stroom, of doet het internet het niet goed.. Vandaag is het lot ons echter gunstig gezind, er is én stroom én internet dat werkt. Wat een luxe!

Even terug naar afgelopen weekend. We (Larissa, Franka en Inger (huisgenootje)) zijn weggegaan uit de drukte van de stad en vertrokken naar Jinja voor twee dagen - hier ligt de oorsprong van de Nijl. We hadden besloten om te gaan raften. Zaterdagochtend zijn we holder-de-bolder met een bus en drie rafts erachter naar de instapplaats voor het raften gereden door hele kleine en vooral arme dorpjes, wat best indrukwekkend en heftig was om te zien. Voorafgaand aan het raften moesten we nog even een formuliertje ondertekenen met een tekst in de trant van 'I understand that the rafting experience will be extremely dangerous and that I can get seriously harmed during the rafting'. We stapten met een gerust hart onze raft in, ahum. Toen we eenmaal gesetteld waren kregen we instructies over wat te doen in een heftige stroming, wat te doen als we met boot en al om zouden slaan, etcetera. Tijdens de instructies zei de gids op een gegeven moment: 'okay, now drop your paddles!'. Waarop wij hem vragend aankeken. 'Jump in the water now!'. Een beetje twijfelachtig (er zitten parasieten in de Nijl die onder je huid kruipen) sprongen we één voor één de boot uit het water in. Nu konden we oefenen om zelfstandig de boot weer in te komen als we zouden omslaan. En dit bleek een nuttige oefening, want we zijn wel vijf keer met boot en al omgeslagen. Als je tijdens het raften omslaat is dat sowieso in een sterke stroming waar je in meegesleurd wordt. Als je geluk hebt kom je meteen weer boven water, maar het kan ook gerust een minuutje duren voordat je weer uit de stroming komt. Larissa heeft onderweg nog een leuke souvenir meegenomen: een blauw oog door een peddel die in de stroming ongelukkig in haar oog terecht kwam. Toegegeven, het was af en toe best een beetje eng, maar wel ontzettend mooi op de rustige stukjes van de Nijl - TIA.Hopelijk lukt het om nog een paar foto's te updaten, maar met dit internet kan ik dat niet zeker zeggen. De rest van ons weekend hebben we genoten van de natuur en vooral van de schone lucht in Jinja, want ik denk dat onze longen in Kampala in één week tijd al een jaar ouder zijn geworden.

Ondertussen zijn we verhuisd van het guest house naar het Doingoood huis: het huis waar acht vrijwilligers van Doingoood projecten zitten. We zitten hier met allemaal meiden van onze leeftijd, dus we hebben het erg gezellig samen. Wat ook nog even genoemd mag worden: we hebben hier weer 'gewoon' een warme douche!

De afgelopen dagen op de verloskamers zijn erg rustig geweest en omdat het zo rustig was besloten we om een bezoekje te brengen aan de kinderafdeling. De kinderafdeling ziet er best gezellig uit met allemaal muurschilderingen. De afdeling is voor kinderen van ongeveer een maand tot 12 jaar. Ouders moeten zelf alles meenemen voor hun kinderen: beddengoed, luieremmers, schoonmaakdoekjes, eten en drinken. Als je als ouder 's nachts bij je kind wilt blijven, dan slaap je naast het bedje van je kind op de grond. This is Africa...

We zijn hier pas net en hebben al heel veel verschillende kanten van Afrika gezien en meegemaakt: de minder leuke dingen, zoals de armoede, maar vooral de leuke en positieve kant van Afrika: de vriendelijke inwoners, de prachtige natuur, de rust waarin alles gedaan wordt en zo kunnen we nog wel even door gaan.

Hopelijk vonden jullie het leuk om weer een update te krijgen en we gaan proberen om jullie iets vaker op de hoogte te houden! Bedankt voor het lezen en tot gauw!

Liefs,

Larissa en Franka

Kulika Bebi!

Door Franka:

'Kulika Bebi' oftewel: 'congratulations on delivering a living baby'. In de afgelopen twee dagen hebben we deze zin vele malen gehoord. Gisteren zijn we begonnen met ons vrijwilligerswerk in het Rubaga hospital. We zijn voor (in ieder geval) de eerste week op de 'labour ward' geplaatst, dat is de afdeling waar alle zwangere vrouwen liggen die aan het bevallen zijn. De afdeling heeft zes 'bedden' (ijzeren platen met een dun rubber matrasje erop) met gordijntjes ertussen. Tot onze verbazing is de afdeling best goed georganiseerd: alles heeft een vaste plek en er is genoeg van al het materiaal.Wij zijn erg warm ontvangen op de afdeling en meteen flink aan het werk gezet door de verloskundigen, want het leek vandaag wel een babyfabriek op de afdeling: navelstreng knippen, nageboorte geboren laten worden, prikjes geven, baby's aankleden, moeder ondersteunen tijdens de bevalling, en zo kunnen we nog wel even door gaan. Ontzettend leerzaam en uitdagend. Larissa heeft zelfs al bijna alleen een bevalling gedaan.

Een bevalling in Uganda gaat net iets anders dan een bevalling in Nederland. Ten eerste mogen er geen mannen of andere familieleden aanwezig zijn bij de moeders, behalve als de bevalling niet goed verloopt komt er een vrouwelijk familielid naast het bed staan voor de nodige motivatie. Opvallend is dat de moeder nauwelijks wordt geïnformeerd wordt over de vooruitgang van de bevalling, maar rustig gewacht wordt tot ze eindelijk klaar is om te persen. Als de baby geboren is wordt snel het geslacht laten zien en wordt de baby meegenomen naar de tafel met de warmtelamp. Terwijl moeder wordt schoongemaakt en eventueel gehecht wordt de baby gewogen en aangekleed. Pas als de moeder volledig schoon en aangekleed is wordt de kleine spruit naar de moeder gebracht, dit kan gerust twee uur duren. Meestal hebben de moeders nog geen naam bedacht voor hun kind en wordt de naam gegeven als ze het kindje voor het eerst krijgen. Ik (Franka) heb vandaag de eer gekregen om de tweede naam voor een pasgeboren meisje te bedenken, het is 'Hymke' geworden, de naam van mijn zusje. De moeder was erg tevreden met de 'muzungu-name' (blanke naam).

De verpleegkundigen worden allemaal 'sister' genoemd, omdat het een katholiek ziekenhuis is. Ze dragen een witte jurk met een wit kapje. Onze collega's waren dan ook erg verbaasd dat wij aan kwamen met onze broeken en jasjes. Vooral de medische klompen vallen erg in de smaak (we gaan morgen een foto laten maken van ons in uniform). Meestal wordt ook niet verwacht dat wij in opleiding zijn om arts te worden, maar wordt gevraagd of we verpleegkundigen of verloskundigen in opleiding zijn.

Het is een wereld van verschil hier in Uganda, maar dat maakt het werk extra leuk en uitdagend. We hopen de komende dagen nog veel gezonde baby'tjes de wereld in te kunnen helpen. We houden jullie op de hoogte!

Liefs,

Larissa en Franka

Cultuurshockjes

Door Franka en Larissa:

Het avontuur is begonnen, na een reis van totaal 17 uur zijn we gisteravond aangekomen in het Guest House in Kampala. We hebben in een dag al zoveel indrukken opgedaan, dat het teveel is om allemaal te vertellen, maar we zullen een paar van onze 'cultuurshocks' met jullie delen.

Cultuurshock nummer 1: het verkeer. Verkeersregels zijn hier wel, maar daar houdt men zich enkel aan als er een politiewagen in de buurt staat. Verder geldt: heel hard toeteren als je elkaar bijna aanrijdt. En er wordt wat afgetoeterd hier op straat. Wij verplaatsen ons voornamelijk met de 'Boda Boda', dit zijn brommertaxi's die door de hele stad rijden. Ze zoemen als een zwerm bijen tussen al het verkeer door en het is geen enkel probleem als je met z'n drietjes op de brommer zit. Na een aantal ritjes op de Boda Boda zijn we al een beetje gewend aan de verkeersdrukte, maar het is alsnog een opluchting als we levend aankomen op de plaats van bestemming.

We verblijven momenteel in een Guest House in Kampala. Het was even slikken toen we onze kamer binnen kwamen en vier stapelbedden hutjemutje op elkaar zagen staan en we erachter kwamen dat we niet warm kunnen douchen. Maar goed, alles went en het is luxer dan de meeste mensen het hier hebben. We hebben wel een prachtig dakterras en een kok die zorgt voor ons ontbijt en avondeten.

Een ander groot verschil met Nederland is het klimaat: Uganda ligt op de evenaar en het is hier momenteel 'winter'. Het is gemiddeld 25-30 graden elke dag. Met zo nu en dan een flinke regenbui, die dankbaar ontvangen wordt, want dan spoelt al het stof en zand een beetje weg. We dachten dat we in een paar uurtjes al heel bruin waren geworden, maar dat bleek na het douchen bruin stof te zijn... Helaas.

Een kleine greep uit de vele indrukken die we hebben opgedaan. We zullen jullie de komende weken op de hoogte houden van al onze 'cultuurshockjes'. Tot de volgende keer!

Liefs,

Larissa en Franka

Een goed begin is het halve werk

Door Franka:

Na maanden voorbereiding is het zover, onze reis naar Uganda gaat vandaag beginnen! Over voorbereidingen gesproken, voorbereiden voor een trip als deze is niet helemaal hetzelfde als voor een zon-zee-strand-vakantie. Ten eerste hebben we kledingvoorschriften meegekregen: alleen broeken/rokken op of over de knie, niet te strakke kleding, geen laag uitgesneden shirtjes, liefst geen spaghettibandjes, maar bedekte schouders. Je zal versteld staan hoeveel kleding in Nederlandse winkels dan al afvalt.

Ten tweede gaan we niet een maand lang de toerist uithangen, maar in een ziekenhuis werken. Daarvoor geldt: zelf niet-steriele en steriele handschoenen mee voor een maand (een indrukwekkende 800 stuks), goede schoenen voor in het ziekenhuis en natuurlijk: een wit pak! Larissa’s moeder werkt bij als kraamverzorgster bij de Kraamvogel en heeft voor ons wit met oranje (hoe toepasselijk

En dan ben je nog niet klaar: ik was erg onder de indruk van het aantal vaccinaties dat we kregen en de hoeveelheid pillen die we mee moesten nemen. Ik heb even het aantal prikken geteld: meningokokken, DTP, gele koorts en hondsdolheid (deze kregen we maar liefst zes keer). Bij elkaar opgeteld: negen prikken rijker. Verder nog een maand lang elke dag een anti-malaria pil slikken en voor de zekerheid een anti-HIV kuur mee.

Dit lijkt allemaal een hoop gedoe, maar we weten zeker dat het de moeite waard is en we kunnen vanavond dankzij al deze voorbereidingen met een (soort van) zeker gevoel het vliegtuig in stappen. Rond 22 uur vertrekken we vanaf Schiphol en morgen (vrijdag 29 juli) komen we rond het middaguur aan in Kampala. We houden jullie op de hoogte. Lieve vrienden, familie en collega’s, tot over vijf weken!

Liefs,

Franka en Larissa